کد مطلب:286641 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:260
پیام نگارنده به توده مردم
این جانب در مسئله فیض دیدار حضرت مهدی - عجل اللَّه تعالی فرجه - در زمان غیبت كبرا، پیرو نظر فقهای شامخین و محدّثان واقع بین می باشم، نه طرفدار تفریط هستم و نه گرفتار افراط؛ آنچه مورد نظر اشخاص برجسته و شناخته شده باشد قبول دارم و به انظار و افكار استوانه های علم و دین، از مرحوم كلینی و مفید گرفته تا بزرگان عصر حاضر، احترام می گذارم؛ همان گونه كه علامه بحرالعلوم وامثال او فرموده اند این فیض را در حال اختیار، تابع سنخیّت روحی با ولیّ امر حضرت حجةبن الحسن العسكری می دانم، آن هم در چتر استتار و حفظ اسرار.
این چنین نیست كه باب این نعمت بر همه كس مسدود و این طور هم نیست كه بر همه كس مفتوح باشد، تا كار به جایی رسد كه هر بیمار روانی یا درویش بیابانی و دكاندار خیابانی به خود اجازه دهد با ساختن یك خواب و یا تخیّل یك مكاشفه دروغین، خود را مدّعی دیدار و وابسته به آن شهریار معرّفی كند.
پیام من به توده مردم این است كه طبق حدیث علوی كه در هر حركتی شناخت لازم است [1] در بدو امر مرجع تقلید خودشان را از طریق خبرگان عادل مشخّص كنند و بعد از آن، بدون تأیید آن مرجع در امر دین به گفته هیچ سخنران و به كتاب هیچ نویسنده ای اعتماد نكنند، حتی همین كتاب مرا بدون تأیید نخرند و نخوانند.
پیام من به همه آنهایی كه از اقصی نقاط كشور، شبهای چهارشنبه به این امید (دیدار امام) راهی جمكران می شوند، این است كه ما مكلّف به تحصیل مقدّمات ملاقات نیستیم، تكلیف ما پیروی از مكتب آن بزرگوار، یعنی انجام واجبات و ترك محرمات است، امام را هم كه ببینیم غیر از این از ما انتظار ندارد.
پس بیاییم خود را اصلاح و از لوث گناه پاك سازیم، چه موفق به دیدار بشویم یا نشویم. با خود اندیشه كنیم كه آیا امام راضی است هر هفته هزاران زن، بدون اجازه شوهر و یا بدون همراهی با محارم خود، آن هم با حجاب ناقص و اجتماع مختلط به عنوان دیدن، به مسجد جمكران سفر نمایند؟!
آیا امام علیه السلام راضی است به نماز اهمیّت داده نشود و محكمات دینی متروك و به فراموشی سپرده شود و به جای آنها وقت خود را صرف شنیدن نوارهای مبتذل و داستانهای بی اساس بنماییم.
پیام من به اهل دیانت این است كه از امر به معروف ونهی از منكر فاصله نگیرند، با عبادات ساختگی و مجعول پیر زنان و یا صوفیّه و قلندران ستیز كنند، با اسراف و تجمل هر چند در چتر مسجد و محراب باشد مبارزه كنند، زنان را از اختلاط با نامحرمان نهی كنند، با مدّاحان دروغین و واعظان غیر راستین مبارزه نمایند و صحنه هدایت را به دست با كفایت عالمان دل سوز و فقیهان متفكّر بسپارند.
این چنین نیست كه باب این نعمت بر همه كس مسدود و این طور هم نیست كه بر همه كس مفتوح باشد، تا كار به جایی رسد كه هر بیمار روانی یا درویش بیابانی و دكاندار خیابانی به خود اجازه دهد با ساختن یك خواب و یا تخیّل یك مكاشفه دروغین، خود را مدّعی دیدار و وابسته به آن شهریار معرّفی كند.
پیام من به توده مردم این است كه طبق حدیث علوی كه در هر حركتی شناخت لازم است [1] در بدو امر مرجع تقلید خودشان را از طریق خبرگان عادل مشخّص كنند و بعد از آن، بدون تأیید آن مرجع در امر دین به گفته هیچ سخنران و به كتاب هیچ نویسنده ای اعتماد نكنند، حتی همین كتاب مرا بدون تأیید نخرند و نخوانند.
پیام من به همه آنهایی كه از اقصی نقاط كشور، شبهای چهارشنبه به این امید (دیدار امام) راهی جمكران می شوند، این است كه ما مكلّف به تحصیل مقدّمات ملاقات نیستیم، تكلیف ما پیروی از مكتب آن بزرگوار، یعنی انجام واجبات و ترك محرمات است، امام را هم كه ببینیم غیر از این از ما انتظار ندارد.
پس بیاییم خود را اصلاح و از لوث گناه پاك سازیم، چه موفق به دیدار بشویم یا نشویم. با خود اندیشه كنیم كه آیا امام راضی است هر هفته هزاران زن، بدون اجازه شوهر و یا بدون همراهی با محارم خود، آن هم با حجاب ناقص و اجتماع مختلط به عنوان دیدن، به مسجد جمكران سفر نمایند؟!
آیا امام علیه السلام راضی است به نماز اهمیّت داده نشود و محكمات دینی متروك و به فراموشی سپرده شود و به جای آنها وقت خود را صرف شنیدن نوارهای مبتذل و داستانهای بی اساس بنماییم.
پیام من به اهل دیانت این است كه از امر به معروف ونهی از منكر فاصله نگیرند، با عبادات ساختگی و مجعول پیر زنان و یا صوفیّه و قلندران ستیز كنند، با اسراف و تجمل هر چند در چتر مسجد و محراب باشد مبارزه كنند، زنان را از اختلاط با نامحرمان نهی كنند، با مدّاحان دروغین و واعظان غیر راستین مبارزه نمایند و صحنه هدایت را به دست با كفایت عالمان دل سوز و فقیهان متفكّر بسپارند.
[1] تحف العقول، ص 119.